To był zwykły
piątkowy dzień w estudio dirigido. Całkiem nawet spokojny jak na tutejsze
warunki. Dopóki jedna z animatorek nie przybiegła po klucze do naszego
oratoryjnego biura, bo potrzebowała alkohol etylowy dla jakiegoś chłopaka. Oczywiście
nie miałam zielonego pojęcia co się mogło stać. Wszystkie dzieci były już na
gorze w jadalni, a w oratorium została tylko grupa taneczna. Pomyślałam, ze
może któryś z nich nabawił się jakiejś kontuzji.
Antony wpadł do
biura, zabrał watę i alkohol i wybiegł. Okazało się, ze trzeba było ocucić
jednego ze stałych bywalców Bosconii. Celowo nie chce tu używać jego imienia.
Nazwijmy go Żołnierzem. Taki zresztą wykonuje zawód. Tak wiec Żołnierz ledwo
trzymał się na nogach. Była przy nim jego dziewczyna i kilku animatorów, którzy
w porę zrozumieli, ze coś z nim nie tak. Stracił przytomność. A może raczej
należałoby powiedzieć ze miał zapaść. Pytałam go, co się stało.
-Chcesz wody?
Jadłeś coś dzisiaj?
-Wody.
Biegnę po wodę,
przynoszę krzesło.
-Pij. Ale co się
stało?
-Połknąłem 30
tabletek.
-Jakich tabletek?
Co Ty w ogóle do mnie mówisz?
W tym momencie
mamrocząc zaczął mi wymieniać nazwy tabletek, a jego dziewczyna z martwym
smutkiem w oczach potwierdziła kiwnięciem głowy, ze to wszystko prawda.
W pierwszej chwili
w ogole nie mogłam poskładać faktów. Wiedziałam, ze Żołnierz ma trudną sytuacje
w rodzinie. Ze granie na perkusji w zespole na niedzielnych Mszach, to tylko
jedna z jego odsłon. Ta lepsza. Pamiętałam, jak przychodził do Bosconii i pytał
się, czy mogę mu dać coś zjeść. Gdy go poznałam, jego twarz już na pierwszy
rzut oka mówiła, ze ma skomplikowane życie. Ale czy na tyle, żeby połykać 30
silnych tabletek? Nie mogłam uwierzyć, ze chciał ze sobą skończyć.
Po chwili siedział
na krześle w naszym oratoryjnym biurze i próbował dojść do siebie. Łapał się za
brzuch i skręcał z bólu albo odchylał głowę do tylu i odpływał. Galki oczne
prawie wyskakiwały mu na wierzch razem z
każdym skurczem ciała albo uciekały gdzieś pod ciężkimi powiekami. Ja
wypytywałam jego dziewczynę, przekonywałam, ze trzeba go zaprowadzić do
szpitala, ze muszą mu zrobić płukanie żołądka. Ona powiedziała, ze wie, ze
wcześniej było jeszcze gorzej. Ze już byli w szpitalu, bo to się stało
przedwczoraj.
Ronald namawiał go,
żeby szedł do domu.
-Ja nie mam domu.
W końcu ktoś
powiedział, ze może lepiej żeby wyszedł na zewnątrz, tam jest więcej powietrza.
-Tak, chce umrzeć
na zewnątrz.
Nie mogłam tego
słuchać.
-Zamknij się.
Myślisz ze Twoja dziewczyna chce czegoś takiego słuchać? Myślisz ze ktoś z nas
chce? Może dla Ciebie Twoje życie nie ma wartości, ale dla nas tak.
Z pomocą swojej
dziewczyny i Ronalda wyszedł na zewnątrz. Zaczął się z nim kłócić jego
przyjaciel. Próbował mu chyba wytłumaczyć, jakim głupkiem jest robiąc takie
rzeczy. Ale to nie był czas na takie porywcze rozmowy. Żołnierz nie mógł nawet
stanąć na nogi o własnych silach.
Jego dziewczyna i
Ronald próbowali go wyprowadzić z Bosconii i natknęli się na brata Raula. On
zareagował szybko i skutecznie. Pobiegł do Centro Medico, chociaż było już
zamknięte i zaraz znalazł się tam Żołnierz, jego dziewczyna i Ronald.
Ja musiałam zostać
w oratorium i pilnować wyjścia. Dziś przypadał mój dzień. Po rozmowie z Anią
dowiedziałam się, ze Żołnierz dostał miesięczne zwolnienie z armii, bo ma słabe
serce. Zrozumiałam, ze to może być
główny powód jego próby samobójczej. Przecież jeszcze kilka dni temu z nim
rozmawiałam. Mówił, ze ma przydział daleko od Piura i nawet chciał z tego
powodu zerwać z dziewczyna. Chociaż bardzo ja kochał, to jeszcze bardziej
kochał walczyć. To, ze służył w armii... To była jedna z niewielu rzeczy, z
której mógł być dumny. Bo raczej nie z rodziny, która była rodziną tylko z
nazwy. Ojciec mieszkał oddzielnie, a matka z jego przyrodnią siostrą
oddzielnie. On nocował raz tu, raz tam, czasem wolał w ogóle nie wracać na noc
do domu. Z tego skąd pochodził i gdzie się wychował tez raczej dumny być nie
mógł. Nueva Esperanza - dzielnica slumsów. Co drugi dom z trzciny, co
przecznica banda chłopaków okradających przechodniów. Palące słonce, śmieci i
biegające psy. Zakratowane sklepiki, postoje mototaxi i miejscowe speluny ze
stolikami przykrytymi ceratą.
Wytłumaczyłam to
sobie po swojemu. Marzenia Żołnierza legły w gruzach. Wolał wiec połknąć 30
tabletek niż być znów tylko szarym człowiekiem ze slumsów. Mimo ze miał piękną
i opiekuńczą dziewczynę, przyjaciół, ludzi, do których zawsze mógł się zwrócić
o pomoc. I pewnie spory bagaż problemów i za dużo myśli w głowie. To tak jak z
Magikiem z Paktofoniki. Magik tez miał żonę, małego synka. Dlaczego skoczył z
13 pietra w II Dzień Świąt Bożego Narodzenia? Bo czul, ze się wypalił. Wolał
umrzeć jako artysta z długopisem i zeszytem w reku. Jasne ze powód mógł być był
całkiem prozaiczny. Nie miał za co kupić prezentu świątecznego swojemu synkowi.
Miał paranoje. Manie doskonałości. Wypalony ziołem mozg.
Nigdy śmierć czy
próba samobójcza nie ma dostatecznie dobrego uzasadnienia. To największa
głupota, jaką człowiek może zrobić. Zycie - jakie by nie było, ma przecież
niewyobrażalnie wielka wartość samo w sobie. A samowolna śmierć to zamkniecie
sobie drogi do szczęścia - i tego na ziemi i tego wiecznego. Ale czy tacy
ludzie jak Żołnierz albo Magik nie dają nam do myślenia? Tacy, który wolą
umrzeć niż żyć bez marzeń? Którzy wola
umrzeć niż poddać się myśleniu szarej większości, która martwi się tylko o
codzienny chleb? Tej większości, która zatraciła już dawno swoje ideały i
marzenia, bo nie chciało jej się ruszyć dupy z wygodnej wersalki? Tej większości, która wybrała
"łatwiej" zamiast "głębiej"?
Żołnierz się
pogubił. Popełnił błąd. Ale walczy. Ze światem i ze sobą. A Ty? Co robisz ze
swoim życiem? Odnalazłeś już szczęście? Czy w ogóle go szukasz? Czy jesteś
dumny, z tego kim jesteś? Czy w ogóle kiedyś zamierzasz być?
Magik w swoim
zeszycie, który zostawił na biurku zanim wyskoczył z okna napisał: "Nie
poddawajcie się, walczcie". Kurde ludzie nie poddawajcie się. Walczcie. O
marzenia. O szczęście. O Boga. O siebie. O rodzinę. O świat. O miłość. O wiarę.
I bójcie się tylko niespełnionego życia.
Prześlij komentarz