04/03 Big Brother w dżungli
Dżungla wciąga. Wciąga jak pierwszy tatuaż. Gdy już przełamiesz swój lek przed nieznanym, chcesz więcej i więcej.
Na początku bałam się wejść na łódkę. Wydawała się wywrotna, niestabilna i w dodatku trzeba było na nią wsiąść prosto z pomostu stąpając po cienkim czubie. To jedna z tych długich lodek przypominających trochę weneckie gondole, tyle ze z silnikiem motorowym. Później było już mi wszystko jedno. Usiadłam nawet na samym czubie. Wszystko po to, żeby jak najlepiej chłonąc te cudowne widoki mijane po drodze. Płynęliśmy ekipą polsko-peruwianską. Nadworny sternik parafialny ze swoja rodziną, ja, Ania i Sylwia. Najpierw przecięliśmy ołowianą Maranon wzdłuż brzegu San Lorenzo. Potem wpłynęliśmy na wody o innym zabarwieniu, coś pomiędzy ciemnozielonym a granatowym. Był to dużo węższy dopływ Marañon, który poprowadził nas wgłąb dżungli.
Na brzeg wyszliśmy w wiosce Santa Rosa. Tam nasz przewodnik zaprosił nas do lokalnej wiejskiej "knajpki" na... masato. Masato to słynny napój Amazonii i postrach turystów. Robią go kobiety, które przeżuwają liście juki i wypluwają przeżutą zawartość do naczynia. Dzięki temu wstępny proces fermentacji masato ma już za sobą i szybko dojrzewają w nim procenty. Dzięki Bogu nie musiałam oglądać tego procesu. Wystarczył mi widok gotowego, budyniowo-zielonkawego koktajlu w plastikowej miseczce. Sylwia - jako tutejsza, wypiła bez wahania całą miseczkę. Ja zdobyłam się na dwa łyki. To i tak wielki wyczyn, zważywszy na obecność obserwatorów, czyli kobiety, dzieci i kilku mężczyzn z twarzami wpatrzonymi w trzy gringi wizytujące ich wioskę. Nie wypadało przecież zrobić żadnej skwaszonej miny po zasmakowaniu tego amazońskiego wynalazku. A - uwierzcie mi - wiedząc, co musiały przeżyć liście juki żeby ostatecznie uzyskać taka konsystencje - nie jest to łatwe. Na szczęście nasz sternik zaproponował nam obejrzenie papugi i tym samym uwolnił nas od wlepionych w nas indiańskich oczu.
Dalszą drogę przebyliśmy dalej rzecznym labiryntem. Przebijając się przez wąskie przesmyki, gdzie robiło się ciemniej i trzeba było schylać głowę pod gałęziami i linami, dotarliśmy do wioski San Juan. Tam zastaliśmy mieszkańców debatujących w kaplicy nad zorganizowaniem wielkanocnej fiesty. Oczywiście nie mogło przy tej rozmowie zabraknąć masato. Wioskowy animator (rangą przypominający sołtysa) - w tym wypadku śmieszny pan ze złotą koronką na przednim zębie, czul się w obowiązku zabawiać nas jako gości. Mówił na przykład, ze zawsze go to zastanawia- jak to możliwe, ze w Polsce wszyscy są biali? Ja w tym samym momencie zastanawiałam się, co ja robię wśród Indian, ale wszystkim widać udzielała się międzykulturowa atmosfera.
W drodze powrotnej zahaczyliśmy jeszcze o jezioro Aripari i wróciliśmy do San Lorenzo. Popołudnie spędziłyśmy już na stałym gruncie, w przytulnym domku misji salezjańskiej. Ale dżungla nie dala o sobie zapomnieć. Przyszła pora na deszcz, który był dla nas takim zjawiskiem, ze wmurowało nas w chodnik. Stałyśmy i patrzyłyśmy jak zaczarowane.
Deszcz równikowy. Jego nadejście zwiastuje jedynie upiorny upal, który parę godzin przed daje się we znaki tak, ze czujesz się jak uwieziony w środku wielkiego parowaru. Polskie "oberwanie chmury" to nic w porównaniu z tym, co dzieje się, gdy zaczyna padać w selwie. W ciągu 3 sekund deszcz przeradza się w lejącą się z nieba ścianę wody, której jest tak dużo, ze wszystko momentalnie robi się szare. Wydaje ci się, ze patrzysz przez mgle, a to tylko spadające krople zlewają się w jedna całość i zaburzają przejrzystość widzenia. Wysokie i potężne palmy pod wpływem naporu wody i podmuchów wiatru machają się jak cieniutkie chorągiewki. A domy z dachami ze strzechy, wyglądające jak w bajce "Trzy świnki" jak stały, tak stoi. Dżungla naprawdę kryje w sobie wiele tajemnic.
7/03 Góralu, czy ci nie zal
Jeszcze nie zdążyłam do końca uwierzyć w to, ze naprawdę jestem w dżungli, a już trzeba odpływać. Przypomina mi się śpiewana przez lokalnego indiańskiego grajka-organistę pieśń wielkopostna na melodie "Góralu, czy ci nie zal, góralu wracaj do hal..." Tak, bardzo mi zal. Przez te kilka dni zdążyłam zakochać się z dżungli. Nie wiem, czy przez to, ze tak bardzo różni się od pustynnego Piura. Czy może dlatego, ze życie toczy się w niej spóźnione o kilka rewolucji technologicznych. Czy może dlatego, ze pozostała jeszcze dzika, nieodkryta, niedostępna dla przeciętnego przybysza, kryjąca w sobie wiele tajemnic, a przez to jeszcze bardziej fascynująca? Czy może dlatego, ze jest w niej jeszcze tyle do zrobienia, a jej mieszkańcy rzeczywiście potrzebują pomocy?
Prześlij komentarz